Iemand moet de weergoden gunstig gestemd hebben die zondag 2 juni, want de wind – die de dag voordien nog had geprobeerd om de Westerschelde op te zwepen – was intussen getemd en had in haar onderworpen ijver elk wolkenspoor in het Zeeuwse zwerk weggewist.
De gezellige Middelburgse straten en pleinen baadden al van ’s morgens in een prettig aanvoelend zonlicht wat de tred van de voorbijgangers net iets lichter maakte. Ja, alles en iedereen was klaar voor het laatste luik van de 15e editie van het Volkorenfestival!
De bestuurlijke voorhoede van Andantino trok vrolijk zingend de aandacht van de overige koorleden die net de reisbus hadden verlaten en onder de kundige leiding van voorzitter Karel koers hadden gezet richting stadhuis. Onze outfit met logo trok ruim de aandacht wat ons humeur extra zomers maakte. Middelburg meets Andantino!
In ons lachende gezelschap bevonden zich supporters van bevriende koren uit Machelen, Haacht en Elewijt en ook Jan Anciaux, de Vilvoordse OCMW-voorzitter en zijn eega waren van de juiste partij. Op die manier kreeg de Zeeuwse jumelage met onze stad alsnog een extra toets!
Maar de fijnste verrassing was allicht de onverhoopte aanwezigheid van Firmina die – ondanks de vermoeide kater van een net afgelopen trouwfeest – de Sardijnse energie had gevonden om zich naar de Andant(in)ocar te slepen in Vilvoorde en zich tot in Middelburg te laten rijden. Viva mama pasta!
Fotograaf Koen kweet zich uitstekend van zijn taak terwijl Griet met haar arendsblik zowat het halve koor aan een vestimentaire inspectie onderwierp. De onderhemdjes niet achterstevoren aangetrokken? De baleinen van de korsetten niet gesprongen? De borstharen gekamd en de snorren gesnoeid? Alles in orde!
Dankzij de immere ijver van partituurpartizane Lut lagen alle koormappen klaar voor ons dubbeloptreden in de Middelburgse binnenstad.
Tijd voor de broodmaaltijd en door het secure voorbereidende werk van reisleidster An en de bereidwillige handen van garnalenmeisje Johan kreeg iedereen zijn lunchpakket. Skronsj!
Pas om half drie had Andantino een eerste optreden in de Oostkerk wat ons en de supporters intussen ruimschoots de gelegenheid bood om te genieten van andere koorklanken en –kleuren.
En genieten deden we! Van KINDaMAGIC en van Kwasikloos. Van grote en van kleine koren. Dit Volkorenfestival biedt écht voor elk oor wat wils en staat daarenboven garant voor heel wat kwaliteit in het aanbod. Een feest voor oren en ogen! Voor ons nu al voor het vierde jaar op rij!
En dan, om 14u, bliezen we verzamelen aan de Protestantse koorkerk. We richtten onze koorbenen richting Dam (dank u, kompaskip!). Wat later dook de enorme koepel op van de Oostkerk. We namen in stilte plaats om er nog te genieten van de laatste nummers van het vrouwenkoor Mea Dulcea. Vooral ‘Dirait-on’ beviel ons zeer! Misschien ook geschikt voor ons?
Dankzij de goed geoliede organisatiemachine bleek het tijdsschema tot op de minuut gerespecteerd zodat we precies om half drie begonnen aan ons eerste optreden.
Onze supporters – mama’s en nichten voorop – lieten zich na elk nummer gelden in de goed gevulde ruimte maar ook de Zeeuwse aanwezigen kregen we langzaam maar zeker op onze koorhand.
Tijdens het sublieme triowerk van Lut,Griet en An kon je elke ademzucht horen en late bezoekers verontschuldigden zich fluisterend voor hun ongewilde stappen- en stemgerucht.
De saxofoon van jazzmeisje Tine bleek goed gehumeurd zodat de altijd stemmige pianobegeleiding van Peter nog mooier uit de verf kwam. Herman was daarbij de noodzakelijke ‘tourneur de pages’. Grand merci, bonhomme!
Na de wegijlende klanken van ‘Nkosi sikelele Africa’ was er geen tijd meer voor ‘Viva la musica’ en verbeeldde ik me dat of zag ik enkele koorleden zichtbaar opgelucht ademen?
Het luide applaus op het eind deed onze harten huppelen. Dominiek, Johan en Herman zetten ei zo na een supporterswave in en het was dan ook blij nagenieten op de zonovergoten trappen van de kerk. De eerste Middelburgmissie was geslaagd!
Om half vier mochten we de koorkerk vullen met Andantinoklanken en Windkracht Vier, het koor dat voor ons was opgetreden, had helaas heel veel tijd nodig om het podium na hun optreden te ruimen. De laatste instrumenten werden zelfs pas weggehaald toen we al de tweede strofe van ons eerste nummer hadden ingezet!
Dat resulteerde in een ruime tijdsoverschrijding en Peter diende dus overhaast te snoeien in ons liederenaanbod. Bovendien had het vorige koor de piano naast het podium geplaatst wat elk oogcontact met onze dirigent tijdens het optreden onmogelijk maakte. Gelukkig is hij professioneel genoeg om zelfs onder die omstandigheden de nodige rust te bewaren én uit te stralen. En de goudkleurige broek van onze ‘tourneur de pages’ bleek wonderwel te passen bij het kerkelijk interieur zodat je de glimlach op onze gezichten sowieso niet kon doven!
Vanwege het tijdsgebrek moesten we ondermeer ‘Scarborough fair’ laten vallen. Maar dat deerde ons amper. Daarvoor was onze zanghonger tè groot. ‘In this heart’ klonk zo mogelijk nog intenser dan in de Oostkerk en het publiek in de overvolle ruimte durfde tijdens de engelenserenade zelfs niet aan ademen denken.
Het ‘Onze vader’ van Kedrov bracht de serene sfeer die onze dirigent vooraf verhoopt had en op het eind kondigde hij quasi knipogend ons laatste nummer aan : ‘viva la musica’!!!
En….het klonk! Beter dan we gevreesd hadden! Een niet geheel ongegronde vrees want we hadden het nummer tenslotte nog maar pas in mei voor de muzikale kiezen gekregen en de versie die we hadden ingeblikt tijdens onze generale repetitie had niet bepaald voor een hoerastemming gezorgd! Maar onze dirigent kreeg gelijk met zijn vertrouwen in ons en na het wegsterven van de laatste tonen mocht Andantino rekenen op een warm en luid applaus.
De Zeeuwse gastheer van dienst was nadien ongewild grappig met de opmerking dat Vilvoorde aan zee ligt en schonk Andantino als dank voor het dubbeloptreden een kleine attentie die Peter met een stralende glimlach in ontvangst nam.
Tijd voor een pint! Het reuzenexemplaar dat Bart zich toebedeelde stak daarbij fors af tegen het dwergbiertje van ondergetekende maar het smaakte er niet minder om! Want ik werd hartelijk bediend door Zeeuws Meisje!
Nadien was het tijd voor decompressie en de meezingers op het Abdijplein zorgden er zelfs voor dat Michel een walsje waagde met Garnalenmeisje! Waarna ons gezelschap geheel in hoempapastijl dansend het plein verliet.
Brasserie Brooklyn was andermaal dè plaats waar An de nodige ruimte had gereserveerd voor een gezamenlijk diner. We mochten er zij aan zij genieten van een fijn aperitief ingeleid met een ‘Buvons bien!’ waarna we keuvelend en knabbelend de avond verder zetten.
En de voorzitter zag dat het goed was geweest en hij leidde nadien het gros van de koorkudde terug naar de juiste reisbus.
Au revoir Middelburg Volkoren! Tot zoens en tot ziens vrienden!