Op zondag 28 februari hield de Davidsfondsafdeling van de Helmet-wijk in Schaarbeek haar ledenfeest. Ons koor was gevraagd om de eucharistieviering die aan het feest vooraf ging op te luisteren en uiteraard gingen wij daar graag op in!
Via zonovergoten lanen bereikten we rond half elf de Heilige Familiekerk maar eens we uitgestapt waren, bleek hoe koud het buiten wel was. Er stond een snedige noordoostenwind die ons echt deed rillen. Gelukkig was het binnen een stuk warmer! Toen nog wel!
Het interieur van de kerk werd beheerst door enkele indrukwekkende hongerdoeken die ons er aan herinnerden dat we midden in de Vastentijd zitten. Peter liet ons inzingen terwijl de eerste parochianen de kerk binnensijpelden.
Smaken verschillen maar zélf vind ik deze kerk een grotesk amalgaam van diverse stijlen. Een geut neo-gotiek vermengd met een snuif art-deco. Voeg daar de lelijke buitensteen aan toe en je hebt een gedrocht dat al ruim een eeuw vanuit de hoogte in al haar verpletterende lelijkheid neerkijkt op de Schaarbeekse straten en haar bewoners. De gemeente en haar kerkfabriek spelen al een tijd met het idee om de kerk te desacraliseren om ze zo een andere, louter culturele bestemming te geven. Geen slecht plan, op voorwaarde dat men iets kan vinden voor het probleem van de verwarming van zo’n reusachtig gebouw.
Rond kwart na elf waren we helemaal ingezongen en stond Tine’s saxofoon perfect afgesteld. We mochten toen al ervaren dat alle warmte intussen het reusachtige kerkschip had verlaten waardoor de kou ons opnieuw overviel. Een geur van smoutebollen – of was dat wishful thinking van mijn kant? – dreef onze richting uit net voordat de viering begon.
Het Davidsfonds had gezorgd voor een verzorgd vieringboekje zodat we mooi de uitgelezen teksten en lezingen konden volgen. Tussenin vulden we de ruimte met liederen als ‘Search me o Lord’ en het immer stemmige ‘Tebie Poiem’.
Peter (orgel) en Tine (altsax) gaven het beste van zichzelf wat ons uiteindelijk bracht tot het communiemoment. Daar pakten we uit met ‘la Nuit’ van Rameau.
Het was intussen steenkoud geworden in de kerk. Grappig genoeg klonk dit thema luid door in de laatste bezinningstekst. Ik citeer ‘er is een groot verschil tussen zeggen dat er ergens een vuur is en je verwarmen aan dat vuur.’ Maar een heel vriendelijk woordje van de voorzitter van de Davidsfondsafdeling aan ons adres verwarmde ons toch ook en we betaalden zijn vriendelijkheid graag terug met het slotlied ‘Siyahamba’.
Wim