Ons koor mocht die avond samen met het Elewijts Bachkoor opdraven om het concert van de Houtemse harmonie ‘Vlaams en Vrij’ mee op te luisteren . Dat lukte slechts ten dele maar daarover later meer.
De zaal in het CC Bolwerk zat niet overvol maar er hing een gezellige sfeer. Vooral in de hoek links boven waar zich zowaar een ferme Andantinocluster had gevormd .
De presentatie werd verzorgd door de aangename radiostem Kim Debrie en het moet gezegd dat zij dat met de nodige flair deed. Vooral de gezellige interactie met Ann Van den Broeck werd door het publiek gesmaakt. Top!
Zelf heb ik de harmonie nog niet zo vaak aan het werk gezien en gehoord maar ik werd geregeld blij verrast door de onverwacht ingetogen edoch feestelijke sound die mij af en toe deed denken aan een sterke brassband en dat bedoel ik louter als een compliment.
Rudy Croon dirigeert ook heel stijlvol – viel me op! – al vond ik het spijtig dat hij tijdens het concert geen enkele keer aan het woord is gekomen. Bescheidenheid siert maar te bescheiden zijn doet soms juist afbreuk aan talent.
Ik kan me goed voorstellen dat het voor de mensen aan de geluidsknoppen een huzarenstukje moet geweest zijn om bij elk nieuw nummer de juiste balans te vinden zodat de koorgeluiden nog bij het zaalpubliek konden geraken. Dat lukte helaas vaak niet . Als Bachkoor- of Andantinosupporter was het daarom soms pijnlijk om te zien hoe de koorleden zonder veel succes tegen de instrumentale geluidsstroom probeerden in te zwemmen. Misschien was het een goed idee geweest om tussenin een lied te brengen met enkel koorgeluid plus wat uitstekende solisten – en de harmonie telt er wel enkele in haar rangen!
Het optreden van Ann Van den Broeck was een voltreffer. Zij heeft de uitstraling en het talent maar niet de capsones van een diva en dat resulteerde in zeer aangename muzikale momenten die telkens bijzonder fraai werden omlijst door de muzikanten. Ja, dat was toch wel genieten!
‘Big spender’ was een bijzonder sterke afsluiter van een eerste deel waarin de Rudy Croon en zijn harmonie enkele keren mochten schitteren. Met ‘Always look on the bright side of life’ als knipogend intermezzo waar ook het publiek fluitend even haar zegje had.
Het danskoppel Michel &Sabrina kreeg veel te weinig ruimte om haar ding te doen waardoor ze dansmatig geen enkel risico durfde nemen. Daardoor vielen de danspassen wat uit de toon en kon het duo nergens de ziel van de uptemponummers ‘Flashdance’ en ‘Fame’ weergeven. Jammer want talent hebben ze.
‘I feel pretty’ werd door dame Van den Broeck dik in de Spaanse verf gezet met een overmatig rollende ‘r’ maar dat kon perfect en het bracht dat extra vleugje humor.
Ik heb het nog niet gehad over de Bachanten . Dat heeft helaas een reden want het kinderkoor kreeg slechts wat deelnamekruimeltjes toebedeeld. De choreografie van Do-Re-Mi was pijnlijk eenvoudig en je kon je als supporter de boze vraag stellen waarom men daar niet gewoon was teruggevallen op de klassieke maar nog steeds aandoenlijk mooie choreografie uit de film. Een gemiste kans durf ik stellen. Ondanks de pogingen van Ann om hun stemmetjes met de microfoon te versterken. Jammer toch!
De muziek van Abba speelde een fijne hoofdrol in het laatste bedrijf en het was tevens genieten van enkele solisten – die geweldige schuiftrombonist! – die mooi in de schijnwerpers werden gezet.
Rudy Croon en zijn harmonie zadelden ons op met enkele muzikale oorwurmen die ons de dag nadien nog teisterden. Dank voor dit mooie concert!
