Voor de anciens onder ons was het aftellen naar de 18e editie van het Volkorenfestival in Middelburg. Onze zesde deelname intussen! Voor de nieuwe koorleden was het nieuwsgierig afwachten maar door de vele enthousiaste verhalen over de eerdere edities waren de verwachtingen hooggespannen!
Onze dirigent had niets aan het toeval overgelaten en tijdig een evenwichtig programma samengesteld met enkele nieuwe liederen om de grote honger van onze fans te stillen! Chi la gagliarda,May it be,Be still my soul,Dirait on,You raise me up,Three country dances. Daarenboven mochten we opnieuw rekenen op Derek de Blauwe als pianist waardoor Peter zich nog meer kon richten op het zuivere dirigeerwerk. De altsax van Tine werd als geheim wapen ingezet om de grote ruimtes af en toe met extra melancholische klanken te vullen.
Een stevige Andantinodelegatie had Middelburg zaterdag al onveilig gemaakt. Er was tijd om te luisteren naar andere koren om zo ideeën op te doen om ons eigen repertoire eventueel te verrijken en tussenin werd de inwendige mens natuurlijk niet over het hoofd gezien. Die inwendige mens was ’s avonds zo verzwakt dat we ons via een bizontaxi moesten laten vervoeren naar ons hotel. De rest van het verhaal bedek ik met de euh…brede mantel der liefde. Wie meer uitleg wil kan die krijgen mits een euh.. traktatie.
Zondagochtend rond 11u was het een prettig weerzien met de overige koorleden en sympathisanten die met met de bus waren afgereisd. Er was nog tijd voor thee of koffie op één van de zonovergoten terrassen op het ruime marktplein waarna we onze passen richtten naar de Hofpleinkerk waar we de tijd kregen om onszelf wat in te zingen.
Vlakbij ligt het prachtige Van de Perrehuis, een achttiende-eeuws stadspaleis waar we enkele koorfoto’s namen voor ons archief. Een blikvanger! We oefenden er ook nog wat nummers wat ons al applaus opleverde van enkele blij verraste voorbijgangers.
Om 13u voerden we ons programma voor de eerste keer uit in de Hofpleinkerk. De strooibriefjes met ons programma zorgden mee voor een goed gevulde kerk waar het geroezemoes langzaam afnam om helemaal stil te vallen toen Derek de begeleidingsmuziek inzette van ons tweede nummer.
We raakten mensen. Dat zagen we aan de reacties vooraan in de kerk en dat hoorden we aan het stevige applaus dat ons deel was nadat de laatste noten waren weggestorven. Tussen de luisteraars Jan Anciaux, één van onze Vilvoordse schepenen, die speciaal voor ons naar de Hofpleinkerk was gekomen. Fijn!
Even voor half drie maakten we onze opwachting in de grote Koorkerk. De kerk zat bomvol toen we stipt om 14u30 Chi la gagliarda inzetten. Een aperitiefhapje. Daarna gaf Derek opnieuw het beste van zichzelf waardoor we tijdens het zingen bij momenten zelf kippenvel kregen. Be still my soul trof vele aanwezigen midscheeps. Dat zag je aan enkele zakdoeken die werden opgediept om de tranen te deppen. De melancholische sound van de saxofoon bleef lang hangen in het schip van de grote kerk wat de sfeer nog intenser maakte. De emotionele climax moest toen nog komen. You raise me up zorgde voor een donderend applaus. Er stonden zelfs mensen recht om luid te applaudisseren.
Onder de aanwezigen waren er velen die voor de tweede maal naar ons waren komen luisteren. Kan je je een mooier compliment inbeelden? Enkele mensen van het Nederlandse koor @hoc complimenteerden ons met onze koorsound en dat deed ons echt plezier!
Maar van al die noten krijgt een mens een droge keel…Toch? En dus zakten we af naar een plein waar we onze grote dorst lesten. Dat plein heet trouwens gewoon Plein, wat wellicht iets zegt over de zuinige Zeeuwen.
Veel minder zuinig was de dienstverlening in restaurant De Tamboer waar we dankzij reisleidster An onze voeten onder tafel mochten schuiven. Het eten was lekker, de drank vloeide overvloedig en het gezelschap was wat het moest zijn! Het was genieten met als toemaatje de einduitslag van België-Noorwegen: 3-2!
Een dikke, vers gestreken pluim voor de vlekkeloze organisatie van Volkoren waardoor we met zijn allen andermaal mochten genieten van een geweldige editie. Afspraak in 2017? Zeker weten!!!
wim
Foto’s Johan Teerlinck en Hilde Soetens