De herfst heerst en dat zie je aan de donkere schaduwen die steeds sneller opduiken ’s avonds. Bovendien – en ik zeg dat met onrustige spijt – knaagt de herfst de laatste tijd ook aan onze harten. Er heerst een kilte in onze contreien. Zo eentje waarvan we sidderend vermoeden dat het wel eens een blijvertje zou kunnen worden.
Remedies heb ik niet. Al betrap ik mezelf steeds vaker al fluitend door het huis. Een mens moet werken aan zijn humeur, nietwaar?!
Muziek en bij uitbreiding zang zijn altijd al de zachte heelmeesters geweest van al dan niet ingeboren knorrigheid en dus vind je in een koor meestal weinig knorpotten. Dat is in ons koor Andantino niet anders en we toonden dat graag tijdens ons laatste Ceciliaconcert.
‘Have a nice day’ was ons vriendelijk welkom voor al onze fans die gezorgd hadden voor een volle feestzaal. Onder hen andermaal Herman en Johan en we spotten ook mama pasta alias Firmina. Welkom!
Dankzij de pianobegeleiding van Derek de Blauwe– nog een paar optredens en ik noem hem gewoon ‘onze Derek!’ – kon Peter zich meer richten op het dirigeren en dat loonde. Je zag het aan de extra rust die het koor uitstraalde bij sommige nummers.
Ik noem graag ‘La nuit’ van Rameau naast ‘Be still my soul’. De altviool van Anne-Mie en de altsax van Tine maakten mee sfeer en dat resulteerde telkens in een warm applaus. Rameau is zo één van die componisten die om God weet welke reden onterecht te weinig aandacht krijgt. Als je van klassieke muziek houdt, doe jezelf dan een plezier en snuister eens tussen de youtube-filmpjes. Je zal er vast enkele pianistieke pareltjes vinden! ‘La poule’ bijvoorbeeld! Doen!
‘Dirait-on’ is een lied dat wat neigt naar mystiek zonder er in te verdrinken en je zag aan de concentratie bij het publiek dat ze dit wel konden smaken.
Maar ook onze nieuwkomers werden graag gesavoureerd. ‘You’ll never walk alone’ bijvoorbeeld. Je zag net geen wuivende sjaals opduiken.
Het muzikale intermezzo ‘Por una cabeza’ was een voltreffer en dat had alles te maken met de meer dan geslaagde symbiose tussen de piano en de altsax.
Met ‘May it be’ kreeg de mystiek opnieuw een kans om zachtjes aan te kloppen en ze deed dat met schuchtere edoch voldragen tederheid.
You raise me up…ja…bezorgde ook mij goosebumps en was een waardige afsluiter van ons zanggedeelte.
Nadien martelde Peter met sardonisch genoegen het publiek met een leersessie applaudisseren en dat resulteerde in de nodige lachsalvo’s en animo.
Een geslaagd concert? ‘Mijn gedacht!’ zou de Vlaamse filosoof Boma zeggen en wie ben ik om hem tegen te spreken? We hadden de herfst even doen vergeten en dat was deugddoend!
Wim