In 2019 werd Andantino gecontacteerd door de harmonie van Humbeek om deel te nemen aan hun concert in maart 2020. Samen met 7 andere koren reageerden we positief en later dat jaar maakten we kennis met het programma. Het was hun bedoeling om een groot koor te vormen, dat de harmonie kon bijstaan in enkele nummers.
Na de kerstperiode begonnen we er dan aan. Baba Yetu was ondertussen al gekend, want dat hadden we reeds tijdens ons Ceciliaconcert uitgevoerd. Voor de andere stukken werd het dan zweten en puffen. Sommige stukken, zoals het Slavenkoor uit Nabucco, waren bekend, maar aan andere werken hebben we toch wel wat zweet gelaten.
En dan kwam de eerste gezamenlijke repetitie in de abdij van Grimbergen, bij Basaltes. Dat was een eerste testmoment om te zien (en te horen) hoe ver onze voorbereiding stond tegenover die van de andere koren. Jurgen Peeters, dirigent van de Humbeekse harmonie, had de leiding van de gezamenlijke repetities. Hij liet ons op een zeer duidelijke manier weten wat hij verwachtte van de koren (“vooral meer bassen!”).
Dit was niet de eerste samenwerking van Andantino met een harmonie, maar het was wel de eerste maal dat de dirigent van een harmonie tijdens de voorbereiding tijd nam om ons klaar te stomen voor een concert!
De tweede algemene repetitie werd door ons georganiseerd en ging door in onze alomgekende repetitieruimte: de Grote Kerk! De hoofdbrok die avond was “Listen” en aangezien ons koor nog aan dit lied moest beginnen zaten wij al een uurtje vroeger in de kerk om dit aan te leren. En dat ging prima! Gelukkig ging de verwarming die avond, want die had het al enkele malen laten afweten.
Naast Listen werden ook andere liederen gerepeteerd, en de vooruitgang was duidelijk. Jurgen Peeters voelde zich een heel stuk geruster.
Tijdens een derde repetitie, in Humbeek zelf, groeide het vertrouwen van de zangers. Puntjes werden nog op de i gezet (“bassen zingen NIET mee met de vrouwen in Moments for Morricone” enz…) en we groeiden stilaan naar het concert toe.
In een volgend stadium kwamen we samen met de harmonie en werd vooral de balans aangepast: ondanks het enorme koor gingen toch heel wat nuances verloren door het harmonie-geweld. Bij de generale repetitie op zondagochtend (dat was vroeg opstaan op een zondag!) werd dit aangepast.
En eindelijk was er de eerste avond van het concert! Na het inzingen werden we door de organisatoren vergast op een broodmaaltijd (klinkt macaber, maar het was geweldig, alles was overvloedig aanwezig).
Björn en Annemie staken voor Andantino “De Vlam” aan, het symbool van de World Choir Games. Met deze plechtigheid startte het concert.
Wij verzamelden ons ondertussen in de coulissen, stil, stil en nog stiller, en wachtten tot het onze beurt was om op te komen.
Drie kwartier later zochten we onze vierkante decimeter op het podium op (193 zangers op een podium is écht een massa volk) en AH AH-den we ons door Winds of Change door. Hierna kwam Listen, het officiële lied van de reeds genoemde World Choir Games, die dit jaar in ons land doorgaan. Listen to the air, listen to the river… het werd met overtuiging gebracht door honderden kelen! Eenmaal opgewarmd brachten we het Slavenkoor (zéér zacht beginnen!). Na deze climax konden we pauzeren.
Na de onderbreking kwamen we, na een korte wachttijd in de coulissen, terug op en vochten om ons plaatsje terug te krijgen. Hopeloos, want onze tenoren schoven zeker anderhalve meter op, zodat de laatste mannen nog amper het podium konden betreden, net op tijd om Moment for Morricone in te zetten. Om ons geen kramp te bezorgen was er gymnastiek voorzien: tijdens “Music” van John Miles zwaaiden we met een lampje (in vierkantjes) en tijdens Pump & Circumstance 1 (Land of Hope and Glory) moesten we door de knieën (weliswaar liefst gelijk).
Na een enorm applaus was er nog de toegift Oh Happy Day en konden we uitrusten voor de volgende dag.
De eerste dag was al enorm veel publiek aanwezig, maar de tweede dag sloeg alles: werkelijk een uitverkocht huis met alle, maar echt alle plaatsjes bezet!
We waren goed ingezongen van de vorige dag en de koorleden zongen veel meer ontspannen. Onze tenoren echter schoven meer en meer op, waarbij Mathieu en Guy zich amper een plaats op het podium konden veroveren.
Het enthousiasme van dirigent, harmonie en publiek werkte zo aanstekelijk dat het concert voorbijvloog! En iedereen genoot ervan!
Na de toegift kon iedereen volledig ontspannen en werd er tot in de late (vroege?) uurtjes nagepraat.
Een woord van proficiat is op zijn plaats voor de organisatoren, die zo’n mega-organisatie op zo’n vlotte manier tot in de puntjes bleven beheersen! Chapeau!
Foto’s concert: Albert Verborgh http://www.ave-photography.be
Met dank voor het gebruik van deze foto’s!
Foto’s eerdere repetities: Bart Perdieus