Maart 2020. Iedereen was zijn goede voornemens al vergeten, plannen werden gesmeed, kelen werden gesmeerd en dan opeens…die schokkende gebeurtenis. En we zullen het geweten hebben. We hebben gedurende drie maanden het hele scala aan emoties doorlopen: het ongeloof, de ontkenning, de angst en het verdriet. Hoe moet het nu verder? Wat staat ons nog te wachten? Eén ding is zeker: alles zal veranderen. Het wordt nooit meer zoals het was. En het is nu eenmaal zo. We moeten ermee leren leven: Karel treedt af als voorzitter van Andantino. Of zoals Erik Van Looy zou zeggen: het is gebeurd.
Het spreekt vanzelf dat we hem willen bedanken voor al die jaren. Maar hoe doe je zoiets? Hoe bedank je iemand die zóveel heeft gedaan? Karel is immers de drijvende kracht achter het nieuwe Andantino. Hij zorgde voor de upgrade naar Andantino 2.0. Hij deed aan change-management nog vóór het woord was uitgevonden. Repertoire aanpassen? Moet kunnen. Andere stijl? Waarom niet. Zouden we eens iets zingen in het Slovaaks? Tuurlijk, het moet niet altijd Latijn zijn, hè. Karel blijft rustig, glimlacht en heeft er altijd het volste vertrouwen in.
Als een kudde enthousiaste lammetjes hebben wij hem daarom jarenlang gevolgd. Welke bokkensprongen we ook maakten, we hoefden ons nooit zorgen te maken. Karel kent de bestemming, weet waar de sleutels liggen en vindt de achterpoortjes. Als een goede herder laveerde hij ons behendig voorbij de ergste hindernissen. Of het nu naar een groene weide was of regelrecht naar de slachtbank, we kwamen altijd heelhuids aan en in de meeste gevallen keerden we ook zo weer huiswaarts. In het ergste geval had de vrolijke kudde wel een paar katers meegepikt onderweg. Karel heeft geen problemen met katers, zolang ze maar zingen. En liefst juist.
Als Karel het woord nam als voorzitter van Andantino, kon je maar één ding doen: blinken van trots. De rust, de sereniteit, de hartelijkheid, de eenvoud. Een groep vormen is niet moeilijk. Een goede voorzitter vinden is al wat lastiger. Een voorzitter hebben die van nature alles belichaamt waar de groep voor staat is bijna onmogelijk. Bijna. Wij hebben dat geluk gekend en daar zijn geen woorden voor.
En nu vliegt hij terug op zijn plaats. Helemaal vanachter bij de bassen. Een zwaar onderschatte zangstem, maar in werkelijkheid het fundament waarop je alles kan bouwen. Meestal op de achtergrond, subtiel, zonder poespas. Hoe trots de andere stemmen ook mogen zijn op hun muzikale tierlantijntjes, zonder de bassen blijft het een fragiel kaartenhuisje dat elk moment kan instorten. Dat herkenbare gebrom op de achterste rij is zoals de eerste kop koffie ’s ochtends: warm, vertrouwd, geruststellend en opzwepend tegelijk. Het tovert een glimlach op je gezicht. Zonder die kop koffie klopt het ritme van de dag niet. Je hebt ze nodig om je compleet te voelen.
Karel is geen voorzitter meer maar hij zal altijd een bas blijven.
Bedankt voor alles.
