Zondag is het alweer Pasen. Een hoogtepunt in een liturgisch jaar. Een hernieuwing van onze hoop en het geloof in de toekomst…en toch weer in mineur. Dit is immers het tweede jaar op rij dat onze Hallelujah-partituur in de kast blijft liggen. En Pasen zonder Händel is zoals Pasen zonder konijnen, klokken en chocolade eieren: dat kàn gewoon niet.
Ik denk dat ik voor de meeste koorleden spreek als ik zeg dat onze relatie met Georg Friedrich Händel (1685-1759) bitterzoet is. Toegegeven: hij is een muzikaal genie, een schitterende componist maar hij heeft er verdorie een handje van weg om koorzangers tot wanhoop te drijven.
Ik leg het even uit: als je wilt zingen, moet je tussendoor ook ademen, juist? Wel, Händel had daar blijkbaar bedenkingen bij. Ademen moet kunnen, maar liefst niet te vaak. Neem daarbij nog zijn voorliefde voor toonladders en de lijdensweg kan beginnen. Aan het einde van een Händel-lied, staan we nog nét niet “coureursgewijs” met de handen op de bovenbenen uit te hijgen.
Als je een lange werkdag gehad hebt en Peter vraagt om Händel boven te halen, is het vaak binnensmonds kreunen en vloeken. Twee, drie, vier keer opnieuw dat ellendige stuk herhalen. Hoe ironisch is het: we bezingen The Lord God Omnipotent, maar op die momenten lijkt hij verder weg dan ooit. Het klinkt nooit ‘goed genoeg’. Tot die éne zondag….
Op Paasmorgen klauteren alle leden van Andantino de verraderlijke trap op naar het orgel. We volgen de hele Paasmis vanop ons privé balkonnetje, we zingen de traditionele liedjes en na de laatste zegen van de pastoor begint het. Peter slaat dat majestueuze akkoord aan, wij halen allemaal diep adem en onze longen persen er daarna uit volle kracht die bekende noten uit. Het weergalmt in de kerk en ineens is het écht Pasen. De haren op je armen komen recht en gedurende die eerste maten moet je echt focussen om te zorgen dat de ontroering geen vat krijgt op je stem. Dit was al het gezwoeg en geploeter waard.
Ook dit jaar gaan we er niet van kunnen genieten. Nog eens 365 lange dagen wachten. Alhoewel…
We worstelen door het einde van de pandemie en kijken uit naar betere tijden. De vaccinaties komen op gang en hierdoor lijkt er eindelijk licht te schijnen aan het einde van de tunnel. Met een béétje geluk zijn we voor het einde van het jaar weer veilig. Of het nu augustus, Allerheiligen of Kerst is: het officiële einde van deze lockdown is het perfecte moment om een extra concert te geven en dit lied uit volle borst te gaan zingen, nóg triomfantelijker dan gewoonlijk.
Hallelujah!
