Het Parochiehuis moet geweldige schatten herbergen want toen onze voorzitter zich die ochtend, gewapend met de gebruikelijke sleutel, de toegang tot het gebouw wou verschaffen, bewoog de voordeur voor geen millimeter. Had huisbewaarder Jean een extra slot geplaatst? Of was er vanaf nu een magische spreuk nodig om de deur te ontsluiten? Ik probeerde op mijn beurt de huissleutel tot een draaiactie te bewegen maar had even weinig succes als Karel.
Bart, die grote ervaring heeft met inbraak in menselijke gebitten, toonde zich een betere inbreker en dankzij hem raakten we uiteindelijk binnen.
Koen had ons intussen ook vervoegd en ons kwartet stortte zich zonder veel verpinken op de inrichting van het zaaltje. Nadien hosten we met een duveltje richting Wereldwinkel om er onze drankbestelling op te halen.
Tegen de middag kon ook de rest van het bestuur bij de voorbereidingen aansluiten en onder meer dankzij de bloemstukjes van Ulrike en Anneleen kregen de tafels een nog feestelijker uitzicht.
Iets voor 14u sijpelden de eerste koorleden binnen. Ze werden door het bestuur prompt vergast op een goed gevuld glas cava en al snel werd de zaalruimte gevuld met gezellig keuvelende mensen.
Voorzitter Karel leidde het feest definitief in met een warm welkomstwoord waarna iedereen aan tafel werd gesommeerd. Hét signaal voor Tine & Koen om de inzendingen van de fotowedstrijd op ons netvlies los te laten. Dankzij het grote projectiescherm kwamen de foto’s mooi tot hun recht. En het mag gezegd dat sommige leden bijzonder inventief te werk waren gegaan! De ingepakte Eifeltoren, de verpakte poes en de rode beelden-kring… Ze dienden het uiteindelijk glimlachend af te leggen tegen de origineelste foto, gemaakt door mama Tine. Creatief én puur tegelijk! Het applaus was navenant en de kleine attenties voor de prijswinnaars werden met stralende gezichten in ontvangst genomen. Bravo!
Daarna was het tijd voor een nog schalkser moment. Herman, Johan, Kim en ik hadden een filmpje in mekaar gebokst in heuse ‘Wat als?’- stijl. Enkele verrassingen waren de acteerprestaties van Griet & Jente terwijl de ‘Allo allo’-sketch op enkele lachsalvo’s mocht rekenen. Zeker toen Firminaland in beeld kwam!
Maar de grootste verrassing waren de belgrapjes. Johan toonde zich daar een volleerd acteur waardoor het moeilijk was om niet in de val te lopen! Jean kon zijn zintuigen niet geloven toen hij zichzelf bezig hoorde! Ulrike had zich niet laten vangen en plooide natuurlijk dubbel toen ze zag/hoorde waaraan ze ontsnapt was. Ghislaine zag toen al lang de bui hangen maar onderging die glimlachend. En dan was er natuurlijk nog de treinreis door Schotland die Karel nét niet gewonnen had! ‘Jammer maar u bent nét uit de trein gevallen’ zei Ief Locomot alias Johan met een uitgestreken stem.
De slachtoffers kregen allemaal een attentie. Karel kreeg een fles fijne Schotse whisky, niet in het minst om zijn jarenlange voorzitterschap extra te honoreren. Bravo en graag gedaan!
Een extra vermelding krijgt Kim die toch wel een heel belangrijk aandeel had achter de schermen. Zij monteerde alles en heeft onder meer de muziek, klank en ondertitels verzorgd. Ja, dat verdient een grote portie extra zakgeld natuurlijk!
Een koorledenfeest zonder zangmoment is als een café zonder bier, toch? De piano werd dus aangerukt en aangevoerd door Peter zongen we gulziggraag een greep uit ons repertoire.
Daarna kwam het beruchte wegstemmoment. Secretaris Tine kende de uitslag al langer en bezorgde velen onder ons een verrassing van jewelste toen ze aankondigde dat ‘Ah Robin’ niet langer deel zou uitmaken van ons koorrepertoire. Gemengde gevoelens onder de leden maar democratie heeft nu eenmaal haar prijs.
Daarna was het dringend tijd om de inwendige mens te versterken en één en ander weg te spoelen. Het taarten- en cakebuffet werd aangesproken en het was snel voor iedereen duidelijk dat het bestuur zich daar van een fijne culinaire zijde had laten zien. Want al wat je zag was self made. Er werd gesmikkeld en gesmuld en meer dan één lid sloop heimelijk meerdere keren naar het buffet voor een nieuwe hapklare brok. Gewoon lekker!
Een nieuw hoogtepunt dan: Lut en Griet werden als uitgezwaaide bestuursleden eindelijk eens goed in de bloemetjes gezet. Euh…zonder bloemen weliswaar maar wél met een zelfgemaakt lied – dank vooral aan An & Tine daarvoor! – op de tonen van ‘Je ne l’ose dire’. Het bestuur durfde het wél zeggen en zei het met kleine en iets minder kleine attenties. Dik verdiend! Voor onze sopraanverantwoordelijke Lut maar vooral ook voor secretaris Griet voor wie nooit een koortaak teveel is geweest. Dank! Dank! Dank!
Onze dirigent kreeg een mooie attentie vanuit Oostende – Danke schön Hermania und Johanna! – en dan was het de beurt aan Michel om achter de piano plaats te nemen. Eerst voor wat creatieve inzingoefeningen richting Peter (diri-diri-diri-diri-diri-diri-gent!) waarna het bestuur een lied van de bekende Italiaanse tekstschrijver M. Grilletti uitvoerde. Dit op de tonen van ‘Zie ginds komt de stoomboot’.
Een tweerondig quizje, vakkundig aangebracht door Tine & Koen, testte vooral onze kennis van de gemeenten en leverde een trio trotse winnaars op. Nietwaar Michel, Lut & Bart?
Daarna werden de verrassingsbroden aangerukt. Wijnflessen werden soldaat gemaakt en we verbroederden verder met steeds vollere magen.
Het dessertenbuffet was opnieuw onbehoorlijk lekker en de verzadiging was, denk ik, bij velen compleet, toen we veel later aan de opkuis begonnen.
Een geslaagd ledenfeest? ‘Das soll noch nicht sein!’, zou onze Duitse gast Dominique zeggen als hij te lang naar mijn gebrekkig Duits geluisterd had!
Wim