Er heerste die zondagnamiddag een gezellige drukte in het schip van de St Remigiuskerk. De laatste hand werd gelegd aan enkele bloemstukjes en op en naast het altaarpodium werden nog enkele kleine muzikale pijnpunten vakkundig weggemasseerd door dirigent Peter die deze keer voor een dubbele opdracht stond. Want zowel Cantadylia als Andantino zingen al jaren onder zijn leiding . Aan ons om van onze leider die dag geen lijder te maken!
De sopranen en alten van beide koren braken de broze stilte in de verduisterde parochiekerk met ‘Er is een roos ontsprongen’. Ze droegen nieuw licht aan terwijl de werkloze tenoren en bassen zich intussen zo breed en nuttig mogelijk maakten op het podium.
Na een stemmige bindingtekst van Mia, de voorzitter van Cantadylia, mocht ons koor onmiddellijk vol aan de bak. Onze lachjes en onze mappen werden bovengehaald terwijl Rob, de vader van Peter, zich – immer olijk kijkend – klaar hield aan het orgel.
Onze ‘Transeamus’ beleefde haar concertpremière en ik had de indruk dat de uitvoering werd gesmaakt, al weet je dat nooit helemaal zeker natuurlijk.
‘Il est né le divin enfant’ drijft op een dubbele ritmiek. Een mannelijke, donkerder onderstroom en een vrouwelijke, lichtgevende boventoon. Deze mix zorgt steeds weer voor ontspanning, ook in de eigen rangen en vanaf dan zongen we heel bevrijd en blij.
Na ‘Down in Bethlehem’ werden we bedankt met een warm applaus, wat ruim de gelegenheid bood aan Cantadylia om onze rangen aan te vullen. Want het was intussen tijd voor een eerste samenzang!
‘Stille nacht’ mag altijd rekenen op een gulle ontvangst en dat was nu niet anders. Andantino verdween daarop geruisloos van het muzikale voorplan.
Cantadylia opende met ‘O du fröhliche’ van Hans Lang. Stemmig is een woord dat daar zeker bij past! Ze hielden diezelfde sfeer rustig aan tot ‘Noël nouvelet’ zodat Peter vrij ontspannen aan het orgel kon plaats nemen voor de ‘Pastorale in F’ (BWV590) van J.S.Bach. Maar niet zonder dat stuk zelf vakkundig te duiden aan de microfoon.
Daarna werkte Cantadylia het tweede deel van haar concert af. Vooral ‘Deck the hall’ weerhield mijn blije aandacht. Het slotnummer ‘Fum Fum Fum’ kende ik al uit vorige optredens maar kon mij toch opnieuw boeien tot het einde! Well done? Mijn gedacht!
Wat is er leuker dan zingen? Samen zingen natuurlijk! Daarom zette de dirigent het publiek ook eens aan het werk terwijl Louis Deca telkens in het juiste ritme de begeleidende noten verzorgde.
‘Jingle bells’ vormde het orgelpunt van dat samenspel, mee dankzij de aanwezigheid van enkele vreemdsoortige instrumenten (om geen kokosnoten te vermelden).
De slotzang kreeg een majestueus toetsje dankzij de cornet, bespeeld door Jef De Bie terwijl Michel Grillet blij begeleidde aan het orgel.
Een lang en warm applaus was ons deel waarna Mia het dankwoord inleidde. Bloemen, lachjes en kussen werden uitgewisseld en dan was het ruim tijd om stoom af te blazen in het parochiehuis.
Het bestuur van Cantadylia had gezorgd voor broodjes en drank. Dat lieten we ons geen tweemaal uitleggen – een koor moet tenslotte overal haar reputatie hoog houden nietwaar?! – en dus slonken de Haachtse voorraden in een gestaag tempo.
Was het goed? Het aanwezige publiek was die mening toegedaan en wie zijn wij, Vilvoordenaars, om te gaan ruziën met volk van Hocht?
Dank aan Cantadylia voor de uitnodiging en voor de hartelijke ontvangst!
