Zeeland had die ochtend een uitgelezen contingent zingende zonen en dochters onze richting uitgestuurd. Het vocaal ensemble ‘Musica Cordis’ heeft al enkele jaren ruim haar muzikale sporen verdiend. Bovendien hadden we al wat opnames van hen beluisterd. We waren er dan ook heel gerust in dat het gezelschap ons vandaag zou verblijden met verfijnde liturgische gezangen. Dat zou onze pijn bij het recente overlijden van ons koorlid en vriend Jef ongetwijfeld wat verzachten.
Da Vittoria heeft zijn Latijnse mis geschreven in een abdij en da Palestrina zal als docent in Rome ook wel vaak in kerken en kapellen hebben gemusiceerd. Toen de eerste klanken van ‘Jesu rex admirabilis’ opstegen vanuit het fraaie, barokke kerkgestoelte, leek het dan ook alsof die muziek altijd al had gewoond in deze sacrale ruimte.
Latijnse liturgie saai en somber? Niet vandaag. Een aandachtig oor bemerkte af en toe zelfs muzikale glimlachjes waarop zowel de componist als de uitvoerders het publiek wilden vergasten. De muziek klonk nooit steriel en zette mij integendeel af en toeaan tot mijmering en bezinning.
Af en toe wisselden de zangers van positie maar zelfs dan kregen dissonanten nooit de kans om zich te roeren en de zang bleef altijd het ruime kerkschip in vloeien: zacht maar nooit dof, helder maar nooit te krachtig.
‘God be in my head’ kon je een stijlbreuk noemen, maar dan wél eentje die zeker niet ongewenst was.
Ook opvallend was de blijheid waarmee werd gezongen en gedirigeerd. Dat ondanks de lege plaatsen links en rechts in de kerk. Jammer toch dat maar zo weinigen konden genieten van zoveel. Of mag ik dat zachtjes een schande noemen?
Na het wegsterven van ‘Cantate Domino’ kreeg ‘Musica Cordis’ van ons in elk geval een verdiend en lang applaus waarna we het gezelschap begeleidden tot aan het Parochiehuis waar hen een bescheiden edoch overheerlijk cake-buffet toelachte. Ik schrijf ‘overheerlijk’ want alleen dat superlatief kan verklaren waarom het goedlachse Zeeuwse ensemble ons op het einde – behalve blije afscheidsgebaren – enkel nog wat cakekruimels overliet.
Een blij gevoel overheerste, ook bij mij. Laetatus sum! Fijne mensen, verfijnd zingen. Ja, de Zeeuwen hadden ons heel wat geschonken die ochtend. Dank u! Uit ons hart!
“M U S I C A C O R D I S”
Het vocaal ensemble “Musica Cordis” (‘muziek uit het hart’) bestaat uit 6 sopranen, 5 alten, 6 tenoren en 4 bassen. De leden zijn afkomstig uit geheel Zeeland. Het koor houdt zich bezig met geestelijke en wereldlijke muziek van de 14e t/m de 20e eeuw, meestal a capella uitgevoerd. De geprogrammeerde werken zijn bij voorkeur méér dan vierstemmig (zes-, acht-, twaalfstemmig en soms nog meer), omdat het koor houdt van de rijke klank, die dergelijke zettingen met zich meebrengt. Sinds 1 jan. 2000 staat “Musica Cordis” onder leiding van de professionele dirigent Hans Smout uit Bergen op Zoom.
Hans Smout studeerde aan het Brabants Conservatorium in Tilburg de hoofdvakken koordirectie en solozang. Na het voltooien van zijn studies was hij van 1972 tot aan zijn vervroegde uittreding in 2000 als docent aan het Brabants Conservatorium werkzaam binnen de opleiding solozang, koordirectie, kerkmuziek en schoolmuziek. In 2002 werd hij vanwege zijn verdiensten voor het culturele leven van stad en streek en voor de kerkmuziek in het bijzonder koninklijk onderscheiden tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Meer informatie kunt u vinden op de website www.musicacordis.nl
Musica Cordis bracht het volgende programma:
- Mis Laetatus sum van da Vittoria:
- Kyrie
- Gloria
- Sanctus
- Benedictus
- Agnus Dei
- Jesu rex admirabilis van Palestrina
- God be in my head van J. Rutter
- Miserere van T. Tallis
- Tantum ergo van Bruckner
- Cantate Domino van Monteverdi