Het is zoals eb en vloed….De liefde voor Middelburg Volkoren bedoel ik. Mijn ziel huist al decennia in Vilvoorde en wordt dromend gewiegd door de tijd. Maar tegen het aanbreken van de zomer word ik telkens weer onweerstaanbaar naar Zeeland getrokken waar mij en mijn koorvrienden een festijn van zang en muziek wacht. De naam van al dat fraais? Volkoren!!!
Dat Volkorenfeest hadden enkelen onder ons al ingezet op zaterdag en het hoogtepunt voor ons was – alweer! – het optreden van @hoc Singers uit Goes. Goes herbergt nogal wat koren en zanggezelschappen maar dé parel aan de koorkroon zijn de meisjes en jongens van @hoc. Waarom? Tja, hebt u even? Misschien omdat hun sound altijd integer klinkt. Of misschien omdat romantiek bij hen ontdaan is van tranerigheid. Of misschien omdat hun grote bescheidenheid evenredig is met hun talent. Misschien moet u, lezer-die-hen-nog-niet-kent, hen gewoon eens gaan beluisteren. Uw inwendig oor zal er u dankbaar om zijn!
Die zaterdagavond lieten we ons een klein beetje gaan op de tonen van zeemansliederen waarbij we de Zeeuwen én de Hollanders leerden dat Vlamingen vooral houden van tussenspel. Ook bij het zingen!
Zondag was het aan Andantino om te zingen! En dat deden we. Niet na eerst genoten te hebben van een lunch in de buik van de Doopsgezinde kerk.
De supporters hadden zich een plaats weten te bemachtigen in de overvolle kerk waar we drie jaar terug ook al eens een optreden verzorgd hadden.
Lag het aan de akoestiek of hadden we onszelf boven ons gebruikelijke zangniveau getild? Feit is in elk geval dat we na het wegsterven van het aanstekelijke want hyperritmische ‘dum dum dum’ zowaar werden getrakteerd op een staande ovatie! Een ongelooflijk kippenvelmoment om te koesteren en een fijne opsteker voor onze dirigent die ons al die jaren heeft begeleid tot waar we nu staan!
Met zijn allen zakten we dan af richting Oostkerk, zo’n een beetje een muzikaal schiereiland binnen Volkoren waar nooit een massa bezoekers naartoe gezogen wordt. Dat was ook nu niet anders, maar dat lieten we nooit aan ons hart komen. Het eindapplaus klonk behoorlijk hartverwarmend en dat was het signaal om onszelf extra te verwennen met een pannenkoek en/of koffie in het nabijgelegen kabouterhuisje. De dwergen kregen we er gratis bij!
Guy en Carine kregen daar minder fraai nieuws van het thuisfront en dienden in allerijl het gezelschap al taxiënd te verlaten. Op die manier misten ze jammer genoeg de culinaire afsluiter in cafe ‘Brooklyn’ waar we andermaal de bovenverdieping tot onze beschikking kregen. Dat had reisleidster An weer mooi voor mekaar gekregen! Het eten was bijna zo goed als het gezelschap en dus werd het een bijzonder deugddoende avond. De voorzitter zag dat het goed was!
Water overbrug je als toerist niet zomaar in Middelburg. Dat ondervonden enkele koorleden en vrienden toen ze door de plaatselijke politie werden getrakteerd op een fikse boete bij het verlaten van de parking. Een jammerlijke dissonant als slotnoot. Maar dat doet niets af aan de bewondering die we met zijn allen blijven koesteren voor de organisatoren van dit geweldige festival. Bedankt dat we er ook dit jaar weer mochten bij zijn!
