Over vrienden spreek ik nooit graag in een verleden tijd. Ik ga dat dus nu ook niet doen, Jefke. Ik wil je alleen maar zeggen dat we ons best hebben gedaan om je te eren, dat laatste weekend van augustus.
Michel en Bart waren zo zot om ja te zeggen toen ze hoorden wat Jan en ik enkele maanden geleden van plan waren. Ik kan je zeggen dat ik fier op ze was! Zowel onderweg als aan de aankomst! Ze hebben beiden hun grenzen verlegd en hun hart verloren aan de prachtige streek. Geweldig hé!
Jan en ik hadden het erg zwaar op het eind,maat. Maar onderweg en aan de aankomst mochten we rekenen op ongelooflijk veel steun van onze supporters. Je kent ze allemaal en je WEET wat ze voor ons en voor jou gedaan hebben hé! Dat moet ik je niet meer herhalen! En op het eind hoorde ik je fijntjes grinniken…Dat was op het moment dat ze onze ploegnaam afriepen….”l’équipe Basklas arrive!!!’Gij gaat ook nooit veranderen hé, gij!
De foto’s spreken voor zich en de pijn is intussen al lang vergeten. Alleen de mooie herinneringen zullen blijven.
Tot weerziens, Jef! Tot weerziens!
Wim
Verslag van OTW 2014
Toen Jan en Wim besloten om opnieuw aan de Oxfam Trailwalker deel te nemen als ultiem eerbetoon aan de betreurde Jef, vroegen ze Michel en Bart om de ploeg te vervolledigen. Zo ontstond de ploeg Basklas!, bestaande uit zangers van de koren Andantino en Cantima. Na een grondige voorbereiding van enkele maanden, enorm gesteund door echtgenotes en supporters (met speciale vermelding voor de koekjes van Grietje), was het eindelijk zover.
Op vrijdagmiddag vertrok Basklas! vol goede moed naar de Hoge Venen. We installeerden ons in hotel Tychon, dat nog door Jef zelf was aanbevolen voor de Trailwalk van 2012. Daarna was het tijd voor de inschrijving; rugzakken en materiaal werden mee aangevoerd voor een grondige (!) inspectie. De barbecue die volgde (grappend “het laatste avondmaal” genaamd) was een eerste kans om met andere deelnemers in contact te komen. We hielden ons de hele avond zeer gedisciplineerd aan cola (!) en keerden vroeg terug naar het hotel voor een verkwikkende (?) nachtrust, die enkel gestoord werd door sms-en van enthousiaste supporters.
Na het ontbijt zaterdagochtend om 5 uur was het zover: om 6 uur klonk het startschot van wat een heroïsche tocht zou worden. Daar gingen we, richting Talsperre, door een prachtig bosgebied!
Ondertussen maakten onze echtgenotes zich op het thuisfront gereed om ons tijdens onze tocht zo veel mogelijk mentaal en materieel te steunen. Onder de kundige leiding (en in de mobilhome) van Gonda, vertrokken Lily, Lut, Marleen en Greet op hun beurt richting Oostkantons.
De eerste afspraak was in het Duitse Mützenich, waar Basklas! onder een stralend zonnetje iets voor 10 uur aankwam. Er werd uitgebreid geknuffeld, de inwendige mens werd versterkt en verse kousen werden geleverd en op die manier konden de helden hun weg voortzetten richting Signal de Botrange, halfweg op de route.
In Sourbrodt stond ons een verrassing te wachten: Maccus, een eenzame Vilvoordse supporter, en vriend van Jan, kwam ons uit het niets tegemoet. Hij zou dit exploot later nog herhalen.
Een uurtje voor de aankomst halfweg was het beginnen te regenen, zodat we als verzopen waterkiekens op de Botrange aankwamen, luid toegejuicht door onze supportersploeg, waarbij zich ondertussen Johan, Herman en Grietje hadden gevoegd. Michel en Bart lieten zich daar uitgebreid masseren, onder het goedkeurend oog van Lily, Lut en Johan.
Natte broeken, kousen en schoenen werden ingeruild voor droge exemplaren, de inwendige mens werd weer versterkt en ook mentaal gesterkt vertrokken de stappers het veengebied in. Onder zware regenbuien ploeterden we over drassige modderwegen die zich door prachtige vergezichten slingerden. We vergaten hierbij onze koorachtergrond niet, zodat we zingend over de “Pa(a)z” vorderden. We voelden ons hierbij gesteund door Jef, die van boven een traan wegpinkte (en ons dus weer kleddernat maakte – dank u Jef, maar zoveel had niet gemoeten).
Ondertussen was de avond gevallen en toen wij de post Drossart verlieten rond kwart na 9 was het stikdonker en konden de koplampen hun werk gaan doen. Tegelijk gingen de hemelsluizen nogmaals open en op die manier togen we naar de Barrage de la Gileppe, het volgende afspraakpunt met de supporters (81 km). Hier sloeg het noodlot toe: Bart blesseerde zich en had nog enige moeite om het controlepunt te bereiken. Na een bezoek aan het Rode Kruis én een massage was hij verplicht de handdoek in de ring te gooien. Ook Wim had op dat ogenblik last van zijn maag: de kilometers begonnen te wegen.
Goed opgefrist, en goed mentaal opgepept vertrokken Wim, Jan en Michel zonder Bart voor de laatste 2 etappes. Ze kwamen in een absolute hel terecht en ploeterden zich op een heroïsche manier tot Goé, waar ze voor de laatste etappe het gezelschap van Lily kregen, die tot de eindmeet zou meestappen. Ook kwam ergens uit het bos Maccus weer tevoorschijn. Deze hulp was welkom, want de laatste kilometers bleken eindeloos.
Maar om kwart voor 6 was het zover: Basklas! haalde de finish, onder luide toejuichingen van supporters en Oxfam-vrijwilligers!
Na een officiële huldeblijk bleven stappers en supporters nog even bekomen.
Het was volbracht! En Jef, die de hele wandeling met ons meemaakte, zag dat het goed was…
