Muziek kan de zeden verzachten. Het zou dus een heerlijk wapen kunnen zijn in deze tijden van onzekerheid en angst.
Muziek is allicht de hoogste kunst net omdat het – meer dan welke andere kunst ook – de zielen gelijk stemt en verheft.
O Fortuna! Het is een verzuchting die het koor slaakt zowel aan het begin als aan het eind van de Carmina Burana. De Duitser Carl Orff studeerde in 1914 af aan het conservatorium van München en zal diezelfde kreet wellicht geslaakt hebben toen datzelfde jaar de Groote Oorlog uitbrak in Europa. Rota tu volubilis! Gij draaiend rad!
Fortune plango vulnera! De wonden die het lot toebracht! Het belette Orff niet om zijn weg te gaan in de muziek. Hij bewerkte middeleeuwse en Duitse liederen en smeedde het geheel tot zijn opus magnum waarin ritmiek soms de meerdere is van harmonie. Dat kon ook niet anders want Orff was een kind van zijn tijd. Maar de zon maakt alles mild! Omnia sol temperat!
O Fortuna! Wij , het koor Andantino, mochten deze kreet enkele malen slaken tijdens een feestelijk concert ter gelegenheid van het gouden jubileum van het Elewijts Bachkoor.
Het werd een dubbelconcert waarvoor we maanden zweet gelaten hebben maar het eindresultaat mocht er zijn!
Voor het publiek was er zoveel om naar te kijken en te luisteren! Ja, er waren de beide koren. Maar er was ook het voorprogramma, fijntjes gebracht door de onschuldige stemmetjes van de Bachanten, de jeugdafdeling van het Bachkoor. Orff zou het vast hebben over ‘veris leta facies’ oftewel het lieve aangezicht van de lente!
De Bachanten vulden ons ook af en toe aan wat mildheid bracht daar waar het noodlot had toegeslagen. Onder hen Jente De Waele of ‘puella in rufa tunica’. Goed gedaan, meisje!
De solisten voegden ook een extra dimensie toe aan het geheel. De sopraan Dorine Mortelmans haalde hoogtes waarvan men alleen maar stil en blij kon worden. Teun Michiels (tenor) en Joris Derder (bariton) zongen èn acteerden voortreffelijk, vaak tot jolijt van het publiek. Prachtig!
Het slagwerkensemble was euh…indrukwekkend en heeft tijdens de repetities meer dan eens een nabijstaand koorlid onverhoeds overvallen met een luide klap.
Kris De Witte en Nathan Vandenbulcke, beiden aan de piano, hadden de moeilijke taak om harmonie en ritme rimpelloos te laten dansen binnen het geheel en ik moet zeggen dat ze daar wonderwel in geslaagd zijn.
Koordirigent Heidi Jacobs had daar uiteraard een groot aandeel in. Mee dankzij haar duidelijke aanwijzingen tijdens de vaak strak geleide repetities kreeg het aanwezige publiek een geweldige voorstelling. Het bedankte ons tweemaal met een staande ovatie wat de voorzitter van het Bachkoor zelfs even van zijn melk bracht.
Heidi, die afscheidnemend dirigent was, liet een traan in de coulissen en bedankte de koorleden één voor één. Bedankt Hei-di!!!
Achteraf was het bijpraten met een glaasje en in het zalige bijzijn van zoveel enthousiaste supporters. Dag Liliane, dag Johan, dag Herman. En O Firmina!
Was het goed? Het was geweldig! En wij danken iedereen die hiertoe heeft bijgedragen!
Wim
Met dank aan David Van Dam voor de foto’s