Lang geleden dat ik nog eens een nachtmis gezongen heb en dan nog wel in de mythische kloosterbasiliek van den Troost. Ondanks een ware griepepidemie die de koorstemmetjes teisterde, waren vele moedige Andantino’s toch komen repeteren op dinsdag. Met Händel op schoot dacht onze dirigent Peter De Waele erover een nummertje te kunnen brengen in de mis op Kerstdag. Maar toen enkele tenoren spontaan gingen bas zingen, werd het idee snel afgevoerd.
Een hele waslijst aan kerstliederen werd doorgezongen en velen waren content het einde gehaald te hebben. Nu kon iedereen nog een weekje uitzieken en op Kerstavond proberen op tijd te zijn voor de nachtmis. Met een basstem kun je geen tenorpartituur aan, zodat het bij ons thuis nogal rustig werd. Vicks, Dafalgan, hoestsiroop en tijmthee werden de ingrediënten bij uitstek om het griepvirus te onderdrukken. Maar op Kerstavond om 23.15h stonden 17 koorleden met hun dirigent klaar om iets moois te brengen. Toen het Stille Nacht, Heilige Nacht zachtjes weerklonk werd het heel stil in de kleine Basiliek. Ik heb zelden een gemeenschap zo ingetogen een mis weten beleven. Zoals in het liedje zongen wij onze liederen vloeiend en klaar. Komt allen tesamen, Il est né le divin enfant, White is in the winter night, Christ est venu, Sing an alleluia om er maar enkele op te noemen, moeten nogal indruk gemaakt hebben. Want toen de priester vroeg om een applausje , waren zijn woorden nog niet uitgesproken of al rechtstaand gaven onze toehoorders ons een daverend applaus. Dat nog eens overgedaan werd na het slotlied The first Nowell. Mensen kwamen ons geluk wensen, wilden ons een hand geven ! …..hadden we de Nobelprijs in zang gewonnen ? In elk geval kwamen op straat nog mensen proficiat wensen, zelden meegemaakt .
….en dan te bedenken dat het dinsdag helemaal niet boterde , dat moet het wonder van Kerstmis zijn.
Het Zalige Kerstmis is reeds achter de rug, maar ik wens heel Andantino een prachtig en Gelukkig Nieuwjaar.
Mathieu