Walter van de Poel
Met pijn in het hart moeten we afscheid nemen van Walter.
In 2016 kwam hij als bas onze koorgroep versterken.
We leerden hem kennen als iemand met een flinke dosis humor. Dat bleek al direct toen hij zich op zijn eerste repetitie voorstelde. Hij gaf toen aan reeds gezongen te hebben in een koor in Kapelle-op-den-Bos, dat helaas ter ziele was gegaan. Daarna volgde nog een opsomming van 4 andere koren die na zijn doortocht waren gestopt! We vreesden meteen voor de toekomst van ons koor!
Walter was een enthousiaste koorzanger, die zich na Andantino ook nog aansloot bij Cantima om die passie in 2 koren te kunnen beleven. Hij was een bescheiden man, die zich nooit op de voorgrond plaatste, maar door zijn ervaring toch veel steun gaf aan zijn collega’s-bassen. Hij kon intens genieten van de koorzang, of dat nu tijdens een concert was of “gewoon” tijdens de repetities.
Daarnaast praatte hij graag over zijn verleden bij de BRT/VRT en over zijn andere passie: computers. Ook zijn familie kwam regelmatig ter sprake: Walter was een echte familieman.
Om gezondheidsredenen moesten we hem steeds vaker missen tijdens de repetities.
Walter zelf had het er zeer moeilijk mee dat hij niet meer kon zingen. Tijdens het vorige kerstconcert kon hij er zich niet meer toe brengen te komen luisteren, het deed hem te veel pijn niet meer tussen de zangers op het podium te kunnen staan.
Tijdens zijn uitvaart mochten wij de eucharistieviering muzikaal opluisteren.
Zijn geest was aanwezig in de getuigenissen van zijn naaste familieleden. Maar ook in de manier waarop Andantino en Cantima hem de laatste eer betuigden.
Hij zal zich wel geërgerd hebben bij de optredende computerproblemen waarbij “Er zit geen signaal op de kabel“ luid door de kerk klonk. Maar waarschijnlijk vond Walter het nog nodig deze grap uit te halen. Dat was typisch voor zijn humor!
Walter,
We zullen jou ons herinneren als een zachte, humoristische en bescheiden man die intens genoot van het zingen. Je diepe warme stem en je rustige aanwezigheid zullen blijvend gemist worden.
We koesteren de herinneringen aan jou, voor altijd verweven met de muziek en met Andantino.
Wij wensen zijn familie veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Lut
Firmina Mele
Op 18 oktober 2021 hebben we veel te vroeg afscheid moeten nemen van één van onze alten, Firmina Mele. Toen ze op kerstavond 2019 het verdict kreeg dat de ziekte ALS haar te pakken had, wisten we dat er geen weg meer terug was, dat ze niet anders kon dan haar lot ondergaan.
Maar de manier waarop ze dat deed, daar kunnen wij alleen maar heel veel respect voor hebben.
Een vrolijke noot… dat is waar Firmina die voorbije 2 jaren steeds heel bewust naar op zoek is gegaan.
Als koor kostte het ons niet veel moeite om haar die vrolijke noot letterlijk te bezorgen.
We stuurden haar heel regelmatig filmpjes van onze hilarische mondmaskerrepetities of leuke kooropnames uit de oude doos. Ons digitaal koorarchief draaide op volle toeren.
Als vrienden was het echter niet altijd evident om ook de figuurlijke vrolijke noten boven te blijven halen, dat mogen we nu wel toegeven.
Maar we deden het, elke keer opnieuw… Voor haar. Want dat is nu net hoe Firmina in ons koor zal worden herinnerd. Als “vrolijke noot”, met of zonder Vilvoordse “o”, dat mag ze zelf kiezen.
Hoeveel lachsalvo’s hebben we niet aan haar te danken?
Niet in het minst in 2010 tijdens onze eerste deelname aan het Vólkorenfestival in Middelburg. Ons hilarisch optreden in een woonzorgcentrum, met uitzicht op een reclamebord met als opschrift “Alzheimer Café”. We kregen de liedjes bijna niet gezongen van het lachen.
Maar het begon al eind 2007 toen Firmina eraan dacht om bij onze koorgroep aan te sluiten. Om onze dirigent ervan te overtuigen dat ze wel degelijk kon zingen, bracht ze heel vlotjes het lied “Cum Decore” en geloof me, ook die solo was van de nodige ambiance voorzien.
Die vrolijkheid ging hand in hand met haar gastvrijheid, haar attente aanwezigheid, haar oog voor het schone en pure van onze planeet. Dat alles overgoten met… een heerlijke pastasaus!
Velen onder ons koken nog steeds op basis van die nachtelijke pasta-avond in 2011 in Houtem, onvergetelijk. Of we de kaas nog vers gaan raspen, valt nog af te wachten, en of we de champignons nu in 4 of 6 moesten snijden, zijn we al lang vergeten, maar zelf verse pasta maken, kunnen we nu als de beste. Of dat was althans toch haar bedoeling.
Want Italië was nooit ver weg…
De woorden in de Italiaanse liedjes uit ons repertoire klonken het mooist als Firmina ze uitsprak.
En ze kon zo sappig vertellen over haar jaarlijkse vakanties in “haar Sardinië”, vooral dan over de terugritten met volgeladen auto.
De ingrediënten voor haar huisgemaakte limoncello, die hadden daar steevast hun plekje. Gelukkig maar, want die limoncello wilden we voor geen geld van de wereld missen.
En intussen weten we de Pavesini-koekjes wel te vinden om tiramisu te maken, want die zijn toch wel lekkerder dan gewone boudoirkoekjes. Met chocolademelk in plaats van koffie…
Een mens zou zich haast gaan afvragen of wij nu eigenlijk een kook- of een koorgroep zijn…
Die koorgroep werd de voorbije periode door Corona uit haar normale doen gehaald. Onze gekende “flexibiliteit” werd stevig op de proef gesteld… maar als er iemand een toonbeeld is geweest van die flexibiliteit, dan is het wel Firmina.
Haar eindeloos aanpassingsvermogen… Wat heeft ze dat de laatste maanden als geen ander aangewend. Voor elke nieuwe hinderpaal vond ze een creatieve oplossing. Soms hilarisch, dat wel…
Bijvoorbeeld tijdens ons kerstconcert eind 2019. Het was toen al te moeilijk voor haar om nog fysiek aanwezig te zijn, dus we gingen Whatsapp videochatten om haar zo toch te laten meegenieten van ons optreden.
“Firmina, niets zeggen als je opneemt hé.“ “Neenee.”
De videochat sloeg over en wie riep er meermaals “hallo, hallo”?
Juist ja, onze vrolijke noot.
Waar bleef ze toch de moed halen al die tijd?
Firmina zal voor ons allemaal een grote inspiratiebron blijven van moed, optimisme, houden van het leven, wat er ook gebeurt.
En het vrolijke nootje dat de voorbije maanden op haar kast stond, bewaren we in onze repetitieruimte.
Zo hebben we een visuele herinnering aan het feit dat Firmina’s noot altijd deel zal blijven uitmaken van onze koormelodie.
Grietje
Jef Caron
Het is moeilijk om vriendschap te rijmen met verleden tijd maar vandaag moet het. Want onze Jef is ons ontvallen.
Jef, je was meer dan een koorlid, meer dan één van de bassen. Jef, je was een vriend.
Je grote hart bevatte vele kamers en elke kamer bevolkte je met die dingen, met die herinneringen, met die mensen waarvan je hield.
Muziek, toneel, politiek, Indonesië, je kinderen, je liefde, je vrienden. Je koesterde ze en gaf ze een warme plek.
Een vriendschap met jou moest je verdienen. Want je zocht geen oppervlakkigheid, geen vluchtig contact. Maar wilde men diepgang en kon men zichzelf laten zien zoals men was, dan kreeg men veel van jou terug. Een stevige handdruk, een kwinkslag, een goed gesprek , een gastvrij huis.
Erudiet was je ook, al gebruikte je zelden dure woorden om dat in de verf te zetten.
Je mening was wel eens ongezouten maar dat paste bij jou want we kregen er vaak je zelfrelativerende, schalkse oogopslag bij. En als we verder keken dan je woorden, dan zagen we een heel gevoelige, goeiige man die snakte naar echtheid en warmte. Een man die durfde twijfelen aan zichzelf maar rotsig sterk was als hij voor iemand kon zorgen. En zorg dragen, dat deed je graag. Veel en vaak. Voor je kinderen, voor je vrienden, voor je liefde.
Je was een man uit één stuk Alleen van je à propos te brengen als je teveel onechte, koude woorden over je heen kreeg of als je onrecht zag. Vandaar ook je onbuigzame wil om af en toe écht voor een goed doel te ijveren. De Oxfam Trailwalk was je daarom zo op het lijf geschreven. Samen met kameraden lachend wandelen en intussen centjes binnenrijven voor de Oxfamprojecten.
De laatste jaren gaf je ook het beste van je muzikale zelf in ons koor. Je kreeg je plaats tussen de andere bassen en je gaf mee volume en kracht aan onze basklas. Tijdens repetities of tijdens uitvoeringen. En nadien vrolijkte je graag onze vriendenkring op of genoot je van onze onnozele grappen, het liefst in het gezelschap van een goed gevuld glas.
Ik zie ons nog samen roeien op dat meer in de Ardennen terwijl je nota bene niet eens kon zwemmen. En nooit zal ik de verbijstering vergeten die ik las in de ogen van de vissers aan de veilige kant toen je de Gallische strijdkreet ‘Je suis pensionné!!!’ aanhief.
Jefke, ik had nog graag zoveel extra strofes willen toevoegen aan het groeiende lied van onze vriendschap. Maar ik zal ze alleen dromend kunnen beleven.
Een enkele keer gingen we te hard voor jou, tijdens een wandeling. Maar nu heb je ons zelf op snelheid genomen. Want we kunnen jou op jouw laatste tocht niet volgen.
Blijf nog lang bij ons, via onze herinneringen, en weet dat ook wij voor jou al een tijdje een ruime plaats in ons hart hebben voorbehouden. Een plaats van waar je ons voor immer kan horen lachen en zingen.
Dag Jefke, dag bas, dag vriend. Adieu.
Wim